تا دهان او لبالب شد ز نوش

غنچه را در پوست خون آمد به جوش

بزم او بهتر ز گلگشت بهشت

نام او خوش تر ز الهام سروش

با غمش تا طاقتی داری بساز

در پی اش تا ممکنت باشد بکوش

صید قید او نمی یابد خلاص

مست جام او نمی آید به هوش

با چنان صورت چسان بندم نظر

با چنین آتش چسان مانم خموش

می خرم خار جفایش را به جان

می کشم بار گرانش را به دوش

ما و گل زاری که از نیرنگ عشق

گل بود خاموش و بلبل در خروش

تا پیامش بشنوی از هر لبی

پنبهٔ غفلت برون آور ز گوش

رهزن آدم شد آن خال سیاه

آه از این گندم نمای جوفروش

دوش در خوابش فروغی دیده ایم

تا قیامت سرخوشیم از خواب دوش